កំណត់ត្រារបស់ខ្ញុំ: ស្ពានឈើអភ័ព្វ

ប្រវត្តិដើម

MELODIE របស់បទនេះ ខ្ញុំបានតែងតាំងពីឆ្នាំ ១៩៥៤ ពេលដែលខ្ញុំនៅរៀនវិទ្យាល័យព្រះមុនីវង្ស តែបានដាក់ទំនុកច្រៀងផ្សេងឈ្មោះថា ខ្សែទឹកគួច ។ ខ្ញុំតែងបទនេះឡើង សម្រាប់ប្រគុំលេងមួយដងមួយកាលព្រោះខ្ញុំក៏ជាសមាជិកនៃវង់តន្ត្រី នៅក្នុងវិទ្យាល័យនោះដែរ ។ កាលពីក្មេងខ្ញុំចេះកូតវីយ៉ូឡុង ចេះលេងគ្ហីតាខ្លះៗ ចេះច្រៀងល្មមស្តាប់បាន និងចេះដេញម៉ង់ដូលីនយ៉ាងស្ទាត់ ។

លុះដល់រវាងឆ្នាំ ១៩៧៣ ទើបខ្ញុំសើរើរៀបចំ MELODIE នេះឡើងដោយដាក់ទំនុកច្រៀងថ្មី ឈ្មោះថា ស្ពានឈើអភ័ព្វ ។

មូលហេតុដែលនាំអោយខ្ញុំសម្រេច ដាក់ចំណងជើងបទនេះដូច្នេះ គឺខ្ញុំរម្លឹកដល់ខ្សែជីវិតរបស់ខ្ញុំ កាលពេលមួយដែលត្រូវរសាត់អណ្តែតគ្មានគោលដៅនោះ ។

បន្ទាប់ ពីឳពុកម្តាយស្លាប់ចោលអស់ និងមានបេះដូងប្រេះឆាដោយជីវិតស្នេហាបឋមវ័យនោះ ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តចង់ចូលបួសជាសាមណេរ ដើម្បីបង្វែរជីវិតពីលោកិយ៍ដ៏អភ័ព្វ ទៅជ្រកកោនក្រោមម្លប់ព្រះធម៌វិញ ជាមធ្យោបាយអាចអោយខ្ញុំបានខំរក្សាធម៌អារ្យ និងកសាងមគ្គផលសម្រាប់ជាតិមុខ កុំឲ្យអភ័ព្វរងទុក្ខវេទនាដូចជាតិនេះពេក ។

កាលណោះ សម្តេចព្រះមេគណ អ៊ីវ ទួត ព្រះចៅអធិការវត្តពោធិវាលព្រមទាំងអាចារ្យ ដូនជីប្រចាំទីអារាមនោះ បានស្មោះស្ម័គ្រព្រមព្រៀងជួយបំបួសខ្ញុំ ដោយបានប្រគល់សៀវភៅធម៌ឲ្យខ្ញុំរៀនសូត្រត្រៀមជាស្រេច សំរាប់ដល់ថ្ងៃកំណត់ ។

ប៉ុន្តែ នៅប្រមាណជាមួយអាទិត្យទៀតដល់ថ្ងៃបំបួស ពេលដែលទឹកស្ទឹងសង្កែរកំពុងឡើងជន់ជោរខ្លាំង ខ្ញុំក៏អង្គុយនៅមាត់កំពង់ទឹកវត្តពោធិវាល ដោយអារម្មណ៍អណ្តែតអណ្តូង ។ ជាធម្មតា ជាច្រើនថ្ងៃហើយ ដែលខ្ញុំបានកាន់សៀវភៅធម៌ ទៅអង្គុយទន្ទេញនៅទីនោះ ប៉ុន្តែយប់នេះ ក្រោយពីត្រិះរិះពិចារណាវែងឆ្ងាយទៅតាមទិដ្ឋភាពខ្សែទឹកហូរ ខ្ញុំក៏ផ្លាស់ប្តូរគំនិត មិនចង់បួសវិញ ។

មិនចង់បួសមិនមែនមានន័យថាស្អប់ភេទជាបព្វជិតនោះឡើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅមានសមានចិត្តតស៊ូក្នុងឆាកជីវិតទៅមុខទៀត កុំឲ្យមនសិការស្តីបន្ទោសថារត់ចូលទៅបួស ព្រោះតែដោះស្រាយបញ្ហាអស់សង្ឃឹមនោះ ។ ថ្ងៃមួយបើមានឱកាស ខ្ញុំនឹងបួសឡើងវិញ ។…

ក្រោយពីសម្រេចចិត្តហ្មត់ចត់ហើយ ខ្ញុំក៏ផ្ញើទុកសៀវភៅធម៌នៅមាត់កំពង់ទឹកនោះ ហើយក៏ឈប់នៅម្តុំវត្តពោធិវាល ដោយផ្លាស់ទៅនៅឯវត្តភូមិកំផែងជិតផ្សារលើវិញ ។

នៅពេលនោះ មានលោកគ្រូបង្រៀនម្នាក់ មិនទាន់ដល់ពេលចូលនិវត្តន៍តែចាប់ផ្តើមពិការភ្នែក បង្រៀនសិស្សមិនបាន ក៏បានទាក់ទងខ្ញុំឲ្យទៅធ្វើជាគ្រូបង្រៀនជំនួសគាត់ ហៅថា (MAITRE Suppleant) បង្រៀននៅទក្សិណសាលាបឋមសិក្សាខេត្ត (Groupe Scolaire Sud) ។

ធ្វើការបណ្តោះអាសន្ននៅទីនោះ បានមួយឆ្នាំជាចៃដន្យខ្ញុំក៏បានជួបនឹងសង្សារចាស់របស់ខ្ញុំ ដែលកាលពីមុននាងនៅម្តុំវត្តពោធិវាល តែត្រូវដូរផ្ទះផ្លាស់មកនៅម្តុំវត្តកំផែងនោះដែរ ។

ទោះបីរឿងរ៉ាវស្នេហារបស់ខ្ញុំ ត្រូវប៉ិចពន្លកឡើងវិញក៏ដោយ ក៏ពន្លកស្នេហានេះ មិនអាចទប់ទល់នឹងព្យុះសង្ឃរាកំណាចបានឡើយ ។ អ្វីៗដែលបានធ្វើឲ្យចិត្តនាងប្រែប្រួលអស់… ស្ទឹងសង្កែរហាក់ដូចជាមិនយោគយល់ដល់ខ្ញុំបន្តិចសោះ… ស្ពានឈើមួយដែលខ្ញុំធ្វើទុកសម្រាប់ឲ្យនាងឆ្លង នាងបែរជាស្អប់ខ្ពើមហើយទៅឆ្លងស្ពានថ្មវិញ ។…

នេះជាគោលដៅ ដែលនាំឲ្យខ្ញុំសម្រេចចិត្តនិពន្ធបទនេះឡើង ប៉ុន្តែមានអ្នកខ្លះ ដែលមិនបានដឹងចំណងជើងពិតប្រាកដនៃបទនេះ ក៏នាំគ្នាហៅថាជាបទ ភូមិវត្តកំផែង ទៅវិញ ដោយឃើញបទនេះ ចាប់ផ្តើមឃ្លាឡើងថាភូមិវត្តកំផែង … ។

ទន្ទឹមនោះ ក៏មានអ្នកខ្លះឆ្ងល់ហើយសួរខ្ញុំផងដែរ ថាតើឃ្លាដែលនិយាយថា បងឈឺក្អួតឈាមដូចអ៊ុកសារ៉េន នោះ តើអ៊ុកសារ៉េននោះជាអ្នកណាទៅ ? -ខ្ញុំសូមបញ្ជាក់ថា អ៊ុកសារ៉េន ជាតួអង្គក្នុងរឿងព្រេងបូរាណខ្មែរមួយគឺរឿងអផៃមុនីស៊ីសុវណ្ណ ។ អ៊ុកសារ៉េន ឈឺចិត្តក្អួតឈាមដោយធ្វើសង្គ្រាមស្នេហាចាញ់ព្រះអផៃមុនី ។

បទភ្លេងទំនុកច្រៀង : គង្គ ប៊ុនឈឿន

សម្រួលតន្ត្រី : ហាស់ សាឡន

ច្រៀងដោយ : ស៊ិន ស៊ីសាមុត

១- ភូមិវត្តកំផែងខ្ញុំសូមថ្លែងទុក្ខ ស្នេហ៍ខានជួបមុខ រាយជាទំនុកគុកកម្មស្នេហ៍ខ្ញុំ ស្ពានកំសត់ក្បត់ស្នេហ៍ឧត្តម ក្បត់រាត្រីច័ន្ទ្រាទឹកឃ្មុំ តោយំសុំក្តីមេត្តា ។

២- ឱវាលបែកចាន បែកចិត្តទៅហើយ ស្នេហ៍គ្មានកោះត្រើយ ស្ទឹងសង្កែអើយ ម្តេចឡើយឫស្យា គួចស្នេហ៍ខ្ញុំ ឱ្យលង់មរណា គួចទាំងចិត្តឱ្យស្វិតដូចផ្កា ខ្លោចផ្សាឱរ៉ាមួរហ្មង ។

R- គ្រាប់ខ្សាច់បាតបឹងរៀមប្រឹងរក្សា ទុករោយធ្វើជាផ្កាស្លា រៀបការអូនហើយនឹងបង ស្ពានកំសត់ធ្វើឱ្យអូនឆ្លង តែកម្មកាចកំណាច់កន្លង នួនល្អងឆ្លងស្ពានថ្មវិញ ។

៣- បងឈឺក្អួតឈាមដូចអ៊ុកសារ៉េន ឈឺហួសព្រំដែនស្រីចិត្តម៉ឺនសែននឹកសែនទោម្នេញ បេះដូងមួយគេអាចដូរទិញ ដូចទឹកស្ទឹងហូរមិនវិលវិញ ទោម្នេញព្រោះស្រីចិត្តស្រល់ ។

ដកស្រង់ពី សៀវភៅកំណាព្យស្នេហ៍មាសរបស់លោក គង្គ ប៊ុនឈឿន